خبرنگار که باشی

دوستان سلام در آستانه روز خبرنگار درد دلی نوشتم که اینجا به اشتراک می گذارم

خبرنگار که باشی

خبرنگار که باشی، کنجکاویت نمی گذارت خیلی چیزها را ببینی و بی تفاوت بمانی.

نمی توانی ببینی چرا یک نفر به راحتی آب خوردن میلیاردها تومان از بیت المال را بالا می کشد و آن وقت نهادی رسمی در این کشور همچنان وی را به عنوان دسته کم یکی از نمایندگان خودش در هیأت مدیره بانک نگه می دارد.

خبرنگار که باشی، وجدان بیدار و یا شاید هم بیکارت نمی گذارد در برابر واقعیتهای پیدا و پنهانی که جلو چشمانت بی رحمانه رژه می روند سکوت کنی. نمی توانی ببینی که استانهای دیگر بدون داشتن نعمتهایی همچون نفت و گاز، دریا، امکانات توریستی و ... چندین برابر استان ما پیشرفت کرده اند و نمایندگان  این استان هنوز قادر به انتخاب یک نفر از میان خودشان به عنوان رییس مجمع نمایندگان نیستند، چیزی ننویسی.

دردآور است که بشنوی هنرمند شهرت برای درمان بیماریش مدالهای افتخارش را بفروشد و یا یک قهرمان معروف ورزشی معلول  کشورت در کمال فقر بمیرد     و تو بی تفاوت اختلاس و فیشهای حقوقی نجومی برخی مدعیان پاک زیستی را به نظاره بنشینی.

خبرنگار که باشی، گاهی وقتها باید از پشت میله های زندان نوشت، با این جرم که به فلان مسئول خورده گرفته ای که چرا این همه بوجه شهر بین پیمانکارانی تقسیم شده که تا دیروز کارشان این نبوده و به یک باره متخصص شده اند.

خبرنگار که باشی ...

اما امروز از ملت عزیزم اجازه می خواهم به مناسبت روز خبر نگار چند خطی از شرح حال خود بنویسم

شاید باورتان نشود من به عنوان یک خبرنگار هیچ گونه ثبات شغلی ندارم. هنوز از هیچ ناهادی حقوق دریافت نمی کنم.

سعیم بر آن است که سربلند بمانم با وجود این که برای  تأمین ابتدایی ترین نیازهای خانواده با مشکل مالی رو به رو هستم.  

ما هنوز یک مجمع صنفی قوی برای پیگیری حق و حقوقمان نداریم. اینها فقط نمونه مشت از خربار است. بگذارید آرزو کنم همه برای بهتر شدن کنار هم باشیم نه مقابل هم.