آخرین مطالب
امکانات وب
فاجعه در سکوت
گاهی می خواهم فریاد شوم، تا عریان و بی خبر فرود آیم بر سر گرگهای پنهان در پشت نقاب آدمیت، تا دیگر در پوشش آدم، انسانها را ندرند. تا دیگر هیچ کس قربانی زیادی خواهی آنها نشود تا شاید جهان قدری آرامش ببیند.
آری هنوز پس از 30 سال هنوز زخمهایی تازه است، هنوز تاولها یکی پس از دیگری ترک بر می دارد تا شاهدی باشد به درنده خویی و ابلیس گونه ی بعضی آدم نماها.
سرزمینم سردشت! هنوز هم به یاد صدها تن بیگناهی که قربانی هوسبازان و پول پرستان تاریخ شدند دعا می خوانی؟
از خودم می پرسم کجا بودند آن هنگام این مدعیان حقوق بشر که صدایشان گوش فلک را کر کرده است؟
می دانم تو مظلومی مظلوم تر از خیلیها در تاریخ اما کاش اکنون نگاهی ببیند شدت زخمهایت را.
در هفتم تیر 1366 نیروی هوایی متجاوز عراق سردشت را با بمهای شیمیایی هدف گرفت که بیش از صد نفر کشته و هزاران نفر هنوز از آن رنج می برند. این حمله در سکوت کامل خبری دنیا انجام شد و مظلومیت کشورمان چندان دل را می سوزاند که سکوت به فاجعه می ماند.
باید پرسید اساسا چرا این اتفاق افتاد. چه باعث شد که عراق به خودش جرأت بدهد این عمل غیر انسانی را مرتکب شود؟
آیا ما توانستیم در صحنه جهانی حقمان را بگیریم؟
اکنون چطور، آیا برای مرهم زخمهای سردشت کاری کرده ایم و .............